Ο κινηματογράφος από την σύλληψη και την οπτικοποίηση της κίνησης μέχρι και την σύγχρονη εποχή με τα προηγμένα ειδικά εφέ, αποτελεί ίσως το πιο διαδεδομένο είδος τέχνης. Μέσο διασκέδασης και ψυχαγωγίας, εξυπηρετεί πολλαπλά δραματολογικά είδη (ρομαντικές κομεντί, κωμωδία, δράμα, κοινωνικό δράμα, ιστορική ταινία, ταινία εποχής κ.α.) και κερδίζει διαρκώς έδαφος, καθώς διακρίνεται από το πλεονέκτημα ότι απευθύνεται σε ευρύ κοινό.
Η σπουδαιότητα του κινηματογράφου διαφαίνεται και από το γεγονός ότι ακόμα και σε ταραγμένες πολιτικά και στρατιωτικά περιόδους, τα σινεμά δεν έπαυαν την λειτουργία τους. Συνδεδεμένος μάλιστα με το καθεστώς του Γ’ Ράιχ, ο κινηματογράφος αποτέλεσε τόσο μέσο διασκέδασης και ψυχικής ανάτασης για τους αξιωματικούς του καθεστώτος, όσο και μέσο προπαγάνδας για το ευρύ κοινό. Ακόμα και αν εκείνη την περίοδο ο κινηματογράφος στιγματίζεται αρνητικά με την έννοια της προπαγάνδας, με μια αναλυτικότερη προσέγγιση θα διαπιστώσουμε την βαρύνουσα σημασία που έχει η τέχνη του κινηματογράφου στην διαμόρφωση της κοινής συνείδησης και της συλλογικής μνήμης.
Ειδικότερα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν σύγχρονες κινηματογραφικές προσεγγίσεις που αφορούν στην πιο ταραγμένη – μέχρι στιγμής – περίοδο, αυτή του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Οι φρικαλεότητες του καθεστώτος Χίτλερ, η απάνθρωπη αντιμετώπιση και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, καθώς και η εμφάνιση σημαντικών προσωπικοτήτων (όπως αυτή του Βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσώρτσιλ), αλλά και κοσμοϊστορικές μάχες (όπως για παράδειγμα αυτή της Δουνκέρκης), αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για πλήθος δημιουργών και κινηματογραφιστών. Ποιος άλλωστε μπορεί να ξεχάσει την μοναδική «Λίστα του Σίντλερ» του Σπίλμπεργκ, (Schindler‘s List, 1993), την ανεπανάληπτη «Η ζωή είναι ωραία» του Ρ. Μπενίνι, (La Vita e bella, 1998), την «Δουνκέρκη» του Κ. Νόλαν (Dunkirk, 2017), αλλά και τον συγκλονιστικό «Πιανίστα» του Ρ. Πολάνσκι (The Pianist, 2002).
Οι ταινίες αυτές, αν και αφορμώνται από διαφορετικά γεγονότα του πολέμου, έχουν γυριστεί σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και η καθεμιά προσεγγίζει μια άλλη καλλιτεχνική πλευρά με την χρήση διαφορετικών κινηματογραφικών τεχνικών. Αποτελούν μια σημαντική μαρτυρία ως προς την σπουδαιότητα του κινηματογράφου στην επικοινωνία μεταξύ των λαών και τη διαμόρφωση της συλλογικής μνήμης και ταυτότητας. Η έβδομη τέχνη, ξεφεύγει από τα στενά εθνικά πλαίσια (τόσο σε επίπεδο θεματικής, όσο και σε επίπεδο διανομής, καθώς μια ταινία δεν διανέμεται μόνο στην χώρα παραγωγής της) και μεταδίδει διαχρονικά και παναθρώπινα μηνύματα: την υπέρτατη ανάγκη για ανθρώπινη ελευθερία, τις τρομερές συνέπειες του πολέμου και τον αγώνα για επιβίωση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, υπενθυμίζει άμεσα τα λάθη που προκύπτουν όταν οι λαοί παύουν να επικοινωνούν και να σέβονται ο ένας τον πολιτισμό του άλλου, καθιστώντας επιτακτική την ανάγκη για γόνιμο διάλογο μεταξύ των πολιτισμών.
Βασιλική Φραγκούδη
Πηγές:
Πηγή εικόνας:
Εικόνα εξωφύλλου: Pixabay