Στη Δυτική περιοχή της ινδικής υπό-ηπείρου, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το κράτος του Πακιστάν, έγινε πριν από αιώνες η συνάντηση των λαών της Ινδίας και της Ελλάδας. Αρχαίοι ‘Έλληνες συγγραφείς, όπως ο Ηρόδοτος, αφήνουν ιστορικά δείγματα από τον 6ο π.Χ. αιώνα, δηλώνοντας την ύπαρξη εκεί Ελληνικών αλλά και Βουδιστικών κειμένων, όπως το “Majjihima Nakaya”, δηλ. το “Κράτος Ελλήνων” την εποχή του Βούδα τον 6ο π.Χ. αιώνα στον Καύκασο (Hindukush), εκεί που σήμερα ζουν οι Καλάς. Η παρουσία των Ελλήνων στην ινδική υπό-ήπειρο γίνεται περισσότερο αισθητή μετά τον 4ο π.Χ. αιώνα:
- Με την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου που διέσχισε τη χώρα του Ινδού (327-326 π.Χ.)
- Με την ανάπτυξη των ελληνικών Βασιλείων της Βακτρίας και της Ινδίας για τρεις περίπου αιώνες μετά τον Αλέξανδρο
- Με την άνθιση της Ελληνοβουδιστικής τέχνης της “Gadhara” για άλλους πέντε αιώνες
Η χώρα του Πακιστάν καθίσταται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για τους ‘Έλληνες, όχι μόνο για το ιστορικό παρελθόν της αλλά και για το παρόν της. Ο επισκέπτης ακούει έκπληκτος τους φιλόξενους πολίτες αυτής της χώρας να φέρουν με περισσή υπερηφάνεια το όνομα “Σικαντέρ Αζάμ” (Αλέξανδρος ο Μέγας). Να μιλούν για τις 6 Αλεξάνδρειες που υπάρχουν στη Χώρα τους, μεταξύ των οποίων είναι η Νίκαια-Αλεξάνδρεια και η Βουκεφάλεια-Αλεξάνδρεια. Να εμπιστεύονται την “Younani Medicine”, δηλαδή την ελληνική Ιατρική, παιδί της Ιπποκράτειας, που έφερε μαζί του ο Αλέξανδρος. ‘Έκπληκτος ο ‘Έλληνας επισκέπτης των Μουσείων του Πακιστάν στο Καράτσι, στη Λαχώρη, στο Πεσάβαρ, στα Τάξιλα, διαβάζει γραμμένα στα ελληνικά τα ονόματα των 41 Ελλήνων Βασιλέων της Βακτρίας και της Ινδίας πάνω στα χρυσά και αργυρά τους νομίσματα: Δημήτριος, Μένανδρος, Αγαθοκέλεια … Βλέπει το Βούδα με τα Απολλώνια χαρακτηριστικά, ντυμένο με τον ελληνικό χιτώνα, και διακρίνει στα ανάγλυφα της Gadhara -δίπλα στις Βουδιστικές Θεότητες- Ελληνικές, όπως του Δία και της Αθηνάς. Ανάμεσα στους Κορινθιακούς κίονες και τις πέτρινες γιρλάντες με τα αμπελόφυλλα, τους κισσούς και τους ερωτιδείς, τους Τρίτωνες και τους ‘Άτλαντες, τα ανάγλυφα με τις βακχικές σκηνές και τους ελληνικούς χιτώνες των αγαλμάτων, ξεχνά την απόσταση που χωρίζει το Πακιστάν από την Ελλάδα της Μεσογείου.
Όταν κάποιος ‘Έλληνας επισκεφτεί το Πακιστάν, του συνιστούν να επισκεφθεί τους «συγγενείς» του στις Βόρειες περιοχές του Πακιστάν, εκεί όπου συναντώνται οι οροσειρές των Ιμαλαΐων και του ινδικού Καυκάσου (Hindukish). Οι παραδόσεις αυτών των φυλών με τα Μεσογειακά χαρακτηριστικά, στο Τσιτράλ, στο Χούνζα, στο Γκιλγκίτ, στο Σκαρντού με την ακρόπολή τους που την ονομάζουν Ισκαντέρια, δηλαδή Αλεξάνδρεια, τους θέλουν απογόνους των στρατιωτών του Μ. Αλεξάνδρου.
Καθώς, έτσι συντηρήθηκαν μέσα στο χρόνο και έτσι συνεχίζονται να προβάλλονται από τις καμπάνιες του Πακιστανικού Οργανισμού Τουρισμού.
Κλεοπάτρα Παπακίτσου
Βιβλιογραφικές πηγές:
www.elinepa.org/el/a-trip-to-north-pakistan-from-pershawar-to-kalash
https://www.pakistanembassy.gr/gr/article.php?id=401#prettyPhoto