Σύμφωνα με τον ορισμό ο πολιτισμός είναι το αποτέλεσμα της συλλογικής ζωής μιας κοινωνίας μέσω της δραστηριοποίησης των μελών της. Με άλλα λόγια, οι πολίτες του κράτους στο πέρασμα του χρόνου δημιουργούν και παράγουν πολιτισμό με την φιλοσοφία, την ποίηση, την τέχνη, την αρχιτεκτονική, την μουσική, το θέατρο, την ένδυση, το εμπόριο και την πολιτική. Το προϊόν αυτών των ενεργειών μεταφράζεται σε ήπια ισχύς η οποία επιτυγχάνεται μόνον όταν άλλα κράτη θαυμάζουν και επιθυμούν να μιμηθούν πτυχές του πολιτισμού αυτού του κράτους.
Σε αυτήν την πολιτιστική ανάπτυξη συναντάμε έντονα το παράδειγμα της Γαλλίας, μιας χώρας η οποία ενέπνευσε λαούς με την Αναγέννηση και την Γαλλική Επανάσταση και συνεχίζει στην σύγχρονη εποχή να εμπνέει με τις πολιτιστικές της δράσεις. Στις 29 Μαΐου 1922 ιδρύεται η Association Française d’expansion et d’échanges artistiques (AFEEA) στην δημιουργία της οποίας στηρίζεται η γέννηση των μελλοντικών Γάλλων πολιτιστικών ηγετών. Το 1934, η AFEEA μετονομάζεται σε Association française d’action artistique (AFAA). Με στόχο την εξάπλωση της γαλλικής τέχνης στο εξωτερικό καθώς και την εισροή ξένων καλλιτεχνών στη Γαλλία, τίθεται υπό την εποπτεία του Υπουργείου Εξωτερικών και του Υπουργείου Πολιτισμού και Επικοινωνιών. Το 2000, η AFAA συγχωνεύθηκε με την ένωση Afrique en création, στην οποία το 2006 εντάχθηκε και η Ένωση για τη Διάδοση της Γαλλικής Σκέψης (ADPF). Τελικά στις 27 Ιανουαρίου 2010 με νόμο διατάγματος ιδρύεται το Γαλλικό Ινστιτούτο.
Η νομιμοποίηση της πολιτιστικής διπλωματίας στην Γαλλία την καθιστά ικανή να κατευθυνθεί το πεδίο μάχης και ανταγωνισμού ασκώντας επίσημα επιρροή μέσω του πολιτισμού της. Προβάλλοντας την γαλλική συνείδηση, τον τρόπο σκέψης, την φιλοσοφία της ζωή τους μέσα από καλλιτεχνικό τρόπο με πολιτιστικές δράσεις ανά τον κόσμο, αυξάνει την ελκυστικότητα της και την θετική προσέγγιση σε διάφορα ζητήματα από τρίτες χώρες. Σπάει τα δεσμά της εντοπιότητας, της κλειστής κοινωνίας και υψώνει τις έννοιες της αποδοχής, της συμπερίληψης και της διαφορετικότητας.
Εφαρμόζει την ανοιχτή διπλωματία που στόχο έχει την αντιμετώπιση των προβλημάτων με κοινό τρόπο. Δίνει προτεραιότητα στον λαό και έμφαση στην εξουσία από κάτω προς τα πάνω. Άρα, ο λαός δεν είναι απλός θεατής αλλά μέρος της Πολιτιστικής Διπλωματίας που φέρει ευθύνη για τις πράξεις του. Αναγνωρίζει την συνολική ευθύνη και απομακρύνεται με αυτό τον τρόπο από το συναισθηματικό παρελθόν. Δρα έμπρακτα με την ελευθερία, την δημιουργία, την ποικιλομορφία ιδεών, τις συμφωνίες και τις συμμαχίες, τα συνέδρια και τις εκδηλώσεις.
Εν κατακλείδι, οι πολίτες ανταποκρίνονται στην κρατική εξουσία με τέτοιο τρόπο ώστε να αντανακλάται ο τρόπος με τον οποίο θέλουν να κυβερνώνται. Η λογική επικρατεί στον τρόπο άσκησης και διάδοσης της γαλλικής πολιτιστικής διπλωματίας μέσα από την νομική νομιμοποίηση της από το κράτος. Βάση αυτής της λογικής αποτελεί η βεμπεριανή θεωρία της κρατικής νομιμοποίησης σε σχέση με τις απόψεις των πολίτων για ένα κράτος με ισχύ, με πλούτο, και γόητρο, ένα φιλελεύθερο κράτος δηλαδή με πολιτιστική διπλωματία.
Κουκουλιού Ζωή
Βιβλιογραφία:
- Εικόνα ανακτήθηκε από: https://www.istockphoto.com/fr/vectoriel/ensemble-de-fran%C3%A7ais-typiques-mime-peintre-femmes-en-b%C3%A9ret-avec-drapeau-homme-gm1367612012-437815337?phrase=FRANCAIS%20CULTURELLE
- Institut Français. Notre histoire 100 ans de diplomatie culturelle. Ανακτήθηκε από: https://www-institutfrancais-com.translate.goog/fr/institut-francais/action/notre-histoire-100-ans-de-diplomatie-culturelle?_x_tr_sl=fr&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=sc
- Max Weber. Οικονομία και Κοινωνία. Κοινωνιολογικές έννοιες, Εκδόσεις: Σαββάλας. Αθήνα 2005