του ακαδημαϊκού και συγγραφέα Χάρη Κουδούνα
Ο χρόνος κυλά μαζί με τους αριθμούς του. Οι αριθμοί των γεννήσεων, της παραγωγής, των εσόδων, των πωλήσεων, των πτωχεύσεων, των θανάτων. Λογαριασμοί δεξιά και αριστερά, φόροι, ΑΕΠ. Πάντα αριθμοί! Η ώρα είναι 01:00, Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2018. Παρατηρώ τα παγκόσμια στατιστικά στοιχεία: ο πληθυσμός αυτή τη στιγμή είναι 7.598.631.610 άνθρωποι. Σήμερα, μέσα σε μία ώρα, ενώ οι δημόσιες δαπάνες για τη στρατιωτική άμυνα είναι 180.752.709 δολλάρια, έχουν μείνει ακόμα 58.516 ημέρες από τη λήξη του φυσικού αερίου και 16.570 ημέρες για το τέλος του πετρελαίου (περίπου 45 έτη). Σε μία μόλις ώρα 15.063 άνθρωποι γεννήθηκαν –καινούργιες ψυχές- και 6.521 άνθρωποι απεβίωσαν, εκ των οποίων τα 1.259 άτομα από την πείνα! “Πόσο πραγματικά θλιβερός είναι ο κόσμος, με αυτούς τους αριθμούς!”
Μόνο όταν γεννιόμαστε είμαστε ψυχούλες, είμαστε η Θεϊκή πνοή που επιλέγει να γεννηθεί και να ζήσει σ’αυτή την Γη μας. Σιγά-σιγά, όμως, γινόμαστε και εμείς αριθμοί! Ο ισχυρός κόσμος έχει συσχετίσει τους αριθμούς με τον πλούτο. Όσο περισσότερους αριθμούς μπορεί να ελέγξει, τόσο περισσότερο νομίζει ότι είναι πλούσιος και ισχυρός! Καθώς στο παρελθόν η Αμερική, η Ευρώπη και μεγάλο μέρος του κόσμου εμπλουτιζόταν με αριθμούς, ο άνθρωπος γινόταν περισσότερο φτωχός πνευματικά. Επιλέγοντας τον υλισμό, ξεχνώντας την επίγεια πορεία της ψυχής μας, το αποτέλεσμα υπήρξε εντελώς ανυπολόγιστο! Επιλέχθηκε μια διαδρομή που πιθανόν να οδηγεί προς την καταστροφή μας, εάν ο Άνθρωπος δεν αλλάξει σύντομα κατεύθυνση. Σήμερα, ωστόσο, λόγω της λεγόμενης “οικονομικής και κοινωνικής κρίσης”, η ψυχή της Γης βρίσκεται υπό αφύπνιση έτοιμη να εξυψωθεί διαμέσου της συνειδητοποίησης της λανθασμένης της πορείας και της δυνατότητας που η πολιτιστική διπλωματία μπορεί να προσφέρει σε όλους τους τομείς που αυτή επιμελείται. “Είμαστε στο μαθηματικό εκείνο σημείο, στο οποίο μπορούμε να αλλάξουμε κατεύθυνση”.
Από αυτή την οριζόντια κατεύθυνση του υλισμού, των ψευδών πορισμάτων και ενεργειών, των “παραμυθιών και της υποκρισίας”, των λανθασμένων κινήσεων, της πολιτικής και πολιτιστικής ακινησίας πρέπει να περάσουμε σε εκείνη την κάθετη, μια διαδρομή σίγουρα επαναστατική με αφύπνιση της συνείδησης, οδεύοντας προς την Οδό της Αλήθειας, της Γνώσης, του σύγχρονου Πολιτισμού μας που θέλει – με γνώμονα τη θέληση μερικών σύγχρονων ταλαντούχων επιστημόνων, λογίων διανοουμένων – να δημιουργήσει την γεφυροποίηση μεταξύ των χωρών που πιστεύουν ακόμα στην αξία του πολιτισμού που φέρουν μέσα τους. “Σήμερα ο άνθρωπος καλείται να συνειδητοποιήσει, ότι είναι κάτοχος μιας ψυχής, που τυχαίνει σε ότι αφορά την Ελλάδα, να λέγεται πολιτιστική ψυχή: δεν είναι σε καμμιά περίπτωση ένας οποιοσδήποτε αριθμός”. Ο Άνθρωπος πρέπει να κατανοήσει τη ζωή του και “να την ζήσει έντονα και συνειδητά.”
Η Γη και οι άνθρωποι που μας αγαπούν ακόμα και που δεν είναι πλέον δίπλα μας, οι μεγάλοι διδάσκαλοι που έχουν θυσιαστεί για τον κόσμο, αναμένουν από τον καθένα μας, να συμβάλλει όχι με τους αριθμούς του, αλλά με την ψυχή του, στη σωτηρία της ίδιας της Γης και των παιδιών μας . Με ποιόν τρόπο,όμως,ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να σώσει την ψυχή του; Σύμφωνα με την ανατολική φιλοσοφία, κατά τη διάρκεια του επίγειου ταξιδιού μας, μαζί με το σώμα είναι έμφυτες και οι εννέα συνειδήσεις: οι πέντε αισθήσεις, το μυαλό, το ευσυνείδητο εγώ. Η όγδοη συνείδηση δεν είναι τίποτα άλλο από το ασυνείδητο, δηλαδή, την αποθήκη του δικού μας Κάρμα. Τέλος, η ένατη συνείδηση, είναι το εσώτερο του εαυτού μας, το βαθύτερο επίπεδο, εκεί όπου η θετική Οικουμενική ενέργεια ρέει αγνά και αμόλυντα. Αυτή η τελευταία συνείδηση είναι που αντιπροσωπεύει το πνεύμα, συνοδεύει την ζωική οντότητα μετά το θάνατο προς την βιώσιμη και αιώνια Οδό του Σύμπαντος, μέχρι και την αρχή νέας ζωής, όταν θα μπορεί «να εκδηλωθεί» σωματικά και πνευματικά.
Σήμερα ο σύγχρονος άνθρωπος, στρατηγικός αναλυτής της τεχνολογίας, της πλοήγησης, των αεροπορικών και γήινων ταξιδιών, αυτός που εφηύρε τα πάντα σε όλους τους τομείς, αυτός που χρησιμοποιεί τα οικονομικά και τα όπλα με τον ίδιο τρόπο, χωρίς διακρίσεις ή αξίες, παραμένει αβέβαιος και ανίκανος μπροστά στο μεγάλο ζήτημα της σωτηρίας της ψυχής του. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, αυτός δραπέτευσε από το κρίσιμο σημείο της ζωής του: ποτέ δεν αναρωτήθηκε πώς να προστατεύσει την ψυχή του. Προσπαθώντας να σώσει, με αντάλλαγμα την προσωποληψία και το ιδιωτικό του συμφέρον, τους άλλους και τον εαυτό του, άλλαξε στην πραγματικότητα, την ιστορία της φυσικής του ύπαρξης και της ίδιας της Γης, δημιουργώντας μια τεράστια ανισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, μεταξύ του Βορρά και του Νότου της κάθε χώρας στον κόσμο.
Πολλές φορές ο άνθρωπος έπρεπε να επιλέξει, παίρνοντας συχνά λάθος δρόμο. Τώρα που οι επιλογές έχουν σχεδόν εξαντληθεί, σε αυτόν έμεινε μόνο ένας τρόπος για να σώσει την ψυχή του: να αναπτύξει, να καλλιεργήσει κατά πνευματικό και πολιτιστικό τρόπο τη ζωή του, να την ανυψώσει, προετοιμάζοντας ακόμη με ευθύ και συνειδητό τρόπο -χωρίς πια φόβο-και την ίδια του την αποβίωση, που είναι αναπόφευκτο μέρος της ίδιας του της ζωής.“O σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να πάψει να γυρνάει προς τα έξω το βλέμμα του και θα πρέπει να σταματήσει μια στιγμή και να κοιτάξει μέσα στον εαυτό του”. Μόνο τότε θα μπορέσει να σταματήσει να φοβάται τον θάνατο.
Από την άλλη μεριά, μια κοινωνία όπως αυτή σήμερα, πώς θα μπορούσε να είναι ένας πραγματικός πνευματικός και πολιτιστικός οδηγός για την ευημερία και την ευτυχία του καθενός από εμάς, αν θέλει να ξεχνά τις θεμελιώδεις αρχές, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών της, με αποτέλεσμα να ξεχνά τις πραγματικές αξίες του πνεύματος αυτών; Και πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο; Κι εδώ χρειάζεται διπλωματία θα έλεγε κάποιος! Πολιτιστική όμως! Γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας πως ένα από τα κύρια χαρίσματα ενός καλού διπλωμάτη είναι το να διαχειρίζεται με έξυπνο τρόπο τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Αυτή η ποιοτική του ικανότητα είναι εκείνη που τον βοηθά κατά αποτελεσματικό τρόπο στο να φέρει εις πέρας την αποστολή του! Όμως γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτό σήμερα δεν είναι αρκετό! Εκεί που η Παραδοσιακή Διπλωματία σταματά, εκεί όπου δημιουργούνται κενά μεταξύ πολιτικής εξωτερικής και διπλωματικών σχέσεων, τότε επεμβαίνει η Πολιτιστική Διπλωματία! Η Πολιστιστική Διπλωματία είναι σήμερα – διαμέσου της ηθικής και της αναβάθμισης των πολιτιστικών αξιών της κάθε χώρας, διαμέσου των σύγχρονων επιτήδειων ταλαντούχων επιστημόνων της – ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουμε βήμα προς βήμα προς την συνειδητοποίηση του τί πραγματικά είμαστε, των ευκαιριών που μας παρουσιάζονται για την επίλυση των υπαρχόντων εμποδίων και καταστάσεων, αναγνωρίζοντας και προγραμματίζοντας άμεσα ότι καλύτερο μπορούμε να προσφέρουμε για τον τόπο μας και για τις γενιές που έρχονται!
Η Πολιτιστική Διπλωματία στην απλή δομή της, είναι η ακολουθία της σειράς των πολιτιστικών αξιών που έχουμε, υιοθετώντας μια διπλωματική στάση μας απένταντι στην κάθε εφήμερη στιγμή που ζούμε. Είναι με άλλα λόγια, η έκφραση της Πολιτιστικής Διπλωματίας του Carpe Diem που δεν είναι τίποτε άλλο από την εφαρμογή των παρακάτω τεσσάρων ρημάτων: “Ανακαλύπτω, γεύομαι, φαντάζομαι, κατανοώ” Αυτά τα τέσσερα ρήματα αντιπροσωπεύουν τέσσερα στάδια του ταξιδιού μας προς τo μονοπάτι της σημερινής μας πολιτιστικής ταυτότητας. Όπως διαγράφεται η τροχιά του ήλιου από την αυγή έως το ηλιοβασίλεμα και πάλι ως την αυγή, όπως ο κύκλος της ζωής μας οδηγεί από τη γέννηση έως τον θάνατο και πάλι στη ζωή μέχρι το άπειρο, όλα αυτά είναι παραδείγματα που αντιπροσωπεύουν την Σαμσάρα, σύμφωνα με τη φιλοσοφία των Ινδουιστών. Αυτό σημαίνει, το να ανακαλύψουμε με πολιτιστικό τρόπο την ψυχή μας, εκείνη την αιώνια ψυχή, εκείνη την Θεία πνοή που είναι μέσα μας, την συνείδησή μας, τους ίδιους μας τους εαυτούς, την δική μας πολιτιστική ταυτότητα.
Και μπορούμε να το κάνουμε αυτό, μόνο γευόμενοι με αγάπη, συνειδητά και έντονα, κάθε στιγμή της ζωής μας. Διατηρώντας πιστά την γλώσσαμας, τα ήθη και έθιμά μας. Διαβάζοντας, γνωρίζοντας με ανυπομονησία το ηθικά καινούργιο, αυξάνοντας διαρκώς την γνώση μας, ερχόμενοι σε επαφή με όσους δεν σταματάνε μόνο στην φράση “η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ”, αλλά σηκώνουν τα μανίκια τους και εργάζονται για ένα όραμα, για ένα σκοπό που πηγάζει μέσα από την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας. Γιατί στο προσηλωμένο ρήμα φαντάζομαι δεν υπάρχει μόνο η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αλλά υπάρχουν, επίσης, όλο το δέος και οι ομορφιές της δικής μας Γης, το θαύμα του Σύμπαντος.
Ο άνθρωπος, αυτός ο σύγχρονος Άνθρωπος κατανοεί στο τέλος, γιατί αυτό είναι το ρήμα που χρησιμοποιεί η Αλήθεια, πριν αυτή γίνει βίωμα. Είναι η θεμελιώδης και υποχρεωτική στάση για αυτόν – για όλους εμάς- πριν από τη λήψη σημαντικών αποφάσεων που επηρεάζουν τη ζωή, τις σχέσεις μας με τους άλλους, την ευτυχία και ευημερία, το μέλλον του τόπου μα ακόμη και περισσότερο υψηλές έννοιες, όπως η πνευματική σύνδεση με τον Ύψιστο. Όταν καθημερινά φροντίζουμε να χρησιμοποιούμε συνειδητά αυτά τα τέσσερα ρήματα, τότε πραγματικά γινόμαστε χρήστες της Πολιτιστικής Διπλωματίας στη ζωή μας, κάτι που μας ενθαρρύνει να την ζήσουμε την ίδια με τρόπο αρμονικό και γεμάτο ευτυχία. Άλλωστε ο πολιτισμός στην ουσία δεν είναι μήπως το πρώτο βήμα προς την πνευματικότητα εφόσον, προωθώντας την ένωση μας με τα άνω μεταφέρει ακέραια την ιστορία μας, την γλώσσα μας τα ήθη και έθιμά μας στις επόμενες γενιές, ολοκληρώνοντας κάλλιστα το πολιτιστικό μας έργο σε αυτό το επίγειο ταξίδι μας, που λέγεται ΖΩΗ;
