Στην Ρωσική Ομοσπονδία ανευρίσκεται ένας σημαντικός αριθμός πολιτών ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι κατοικούσαν ιστορικά στις νότιες περιφέρειες πέριξ της Μαύρης Θάλασσας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την περιοχή της Κριμαίας, της οποίας η προηγούμενη ονομασία ήταν «Ταυρίδα». Η ελληνική γλώσσα και κουλτούρα σήμερα διδάσκεται σε πολλά ρωσικά πανεπιστήμια, ενώ μερικά από τα τμήματα είναι το ειδικό τμήμα Βυζαντινής και νεοελληνικής φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Λεμονόσωφ, το τμήμα νεοελληνικών σπουδών του παιδαγωγικού πανεπιστημίου της Μόσχας, το τμήμα Ελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κουμπάν και η έδρα φιλολογίας του Κρατικού Πανεπιστημίου Πετροζαβόνσκ στην Αγία Πετρούπολη (Ελληνική Δημοκρατία, 2023).
Σε ιστορικό πλαίσιο η ορθόδοξη πίστη ένωνε την Ελλάδα και την Ρωσία και προωθούσε τις φιλικές σχέσεις ανάμεσά τους, ήδη από τον εικοστό αιώνα. Το Άγιον Όρος αποτελεί θεμελιακό σημείο αναφοράς των δύο λαών, καθώς στην περιοχή του συνυπάρχουν και συστεγάζονται αρμονικά, τόσο οι ρωσικοί ναοί, όσο και οι ελληνικοί. Άλλωστε, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, έχει επισκεφτεί το Άγιον Όρος, προκειμένου να συνεργαστεί, να προσφέρει οικονομικά στην ανοικοδόμηση νέων ναών και μονών και να ξεναγηθεί στον υπόλοιπο χώρο του Όρους, συμβάλλοντας καθοριστικά στην σύσφιξη των σχέσεων των δύο εκκλησιών (Γιαννούσης 2021). Επιπλέον, η συγκεκριμένη κίνηση, μας δείχνει την κρισιμότητα της περιοχής και την ιστορική της σημασία ως σημείο αναφοράς στις ελληνο-ρωσικές διπλωματικές σχέσεις και ειδικότερα στον τομέα της θρησκευτικής διπλωματίας.
Ωστόσο, οι σημερινές σχέσεις μεταξύ της αυτοκέφαλης ελληνικής εκκλησίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου με το Πατριαρχείο της Μόσχας είναι τεταμένες και η κατάσταση είναι σχεδόν εκρηκτική. Ιστορικά, η σύγκρουση των δύο ομόδοξων εκκλησιών εδράζεται στην διάσπαση της εκκλησίας της Ουκρανίας επί προεδρίας του φιλοευρωπαϊου Βίκτωρα Γιουσένκο. Εκείνη την περίοδο δημιουργήθηκαν δύο πόλοι στο εσωτερικό της Ουκρανίας.
Ο πρώτος πόλος εκπροσωπούταν από τον Μητροπολίτη Φιλάρετο, ο οποίος στήριζε τον Πρόεδρο Γιουσένκο και επιδίωκε την απεξάρτηση της Ουκρανικής Εκκλησίας από την Μόσχα. Αντίθετα, ο φιλορωσικός πόλος τελούσε υπό την ηγεσία του Μητροπολίτη Βλαδίμηρου. Από την πλευρά του Πατριαρχείου της Μόσχας, η εκκλησιαστική διπλωματία του Φαναρίου σχετικά με τον έλεγχο ορισμένων σταυροπηγιακών μοναστηριών, εξόργισε το ρωσικό Πατριαρχείο, καθώς θεώρησε ότι υπάρχει ήδη ένα ακόμη ιστορικό προηγούμενο παρέμβασης του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην περιοχή της Εσθονίας (Τζήμας 2014). Τα επόμενα χρόνια, οι σχέσεις μεταξύ των δύο Πατριαρχείων εξομαλύνθηκαν, μέχρι την ημερομηνία ορόσημο για τον εκτροχιασμό των σχέσεων των δύο Πατριαρχείων.
Συγκεκριμένα, το σχίσμα ανάμεσα στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και το Πατριαρχείο της Μόσχας, «πήρε σάρκα και οστά», στις 15 Οκτωβρίου του 2018, όταν και η ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία διέκοψε την πλήρη επικοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Η αφορμή αυτής της διαμάχης ήταν η χορήγηση της αυτοκεφαλίας στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Είναι σημαντικό να τονιστεί το γεγονός, ότι το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης είχε το δικαίωμα, ως πρώτο μεταξύ ίσων, να χορηγήσει την συγκεκριμένη αυτοκεφαλία, κάτι που η Μόσχα ποτέ δεν αποδέχτηκε. Οι λόγοι εδράζονται στο γεγονός ότι, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και ειδικότερα μετά το 2.000, η Ρωσική Εκκλησία προωθεί ένα αφήγημα για τον εαυτό της ως «Τρίτης Ρώμης» και ως εκ τούτου ως ηγέτιδα του Ορθόδοξου κόσμου. Ειδικότερα, προβάλλει αξιώσεις για ηγεσία σε όλο τον γεωγραφικό χώρο που περιλαμβάνει τις πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες, όπως ενδεικτικά σε Λευκορωσία, Ουκρανία και Αζερμπαϊτζάν.
Συμπερασματικά, η Ρωσία μέσω του Πατριαρχείου της χρησιμοποιεί ένα αφήγημα, ως μέρος μιας υβριδικής στρατηγικής, προκειμένου να επιτευχθούν οι πολιτικοί της στόχοι. Η διαμάχη που έχει ξεσπάσει, μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και της ελληνικής αυτοκέφαλης εκκλησίας με το Πατριαρχείο Μόσχας, δεν αφήνει ανέγγιχτες τις ελληνορωσικές διπλωματικές σχέσεις στο σύνολό τους. Κρίνεται, μάλλον χρήσιμο, να ενισχυθούν οι πολιτιστικές σχέσεις των δύο λαών, μέσα από συνεργασίες στην εκπαίδευση, μέσω θρησκευτικών συνεδρίων και ανταλλαγής φοιτητών στον πανεπιστημιακό χώρο, ώστε να υπάρξει μια επιτυχής επαναπροσέγγιση των δύο πλευρών στα εκκλησιαστικά ζητήματα.
Βασίλης Αθανασόπουλος
Βιβλιογραφία
Γιαννούσης, Αριστοτέλης. «Hellenic Institute of Cultural Diplomacy.» helleniculturaldiplomacy.com. Μάϊος 2021. https://helleniculturaldiplomacy.com/%CF%84%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CE%BD-%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%89%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CF%81%CF%89%CF%83/.
Ελληνική Δημοκρατία. Φεβρουάριος 2023.
Τζήμας, Σταύρος. Σκιές στις σχέσεις των Εκκλησιών Ελλάδας και Ρωσίας. kathimerini.gr, Μάρτιος 2014.
Πηγή εικόνας : pixabay